سلام دوستانمن پینوکیو ام ۲۳ سالمه و ساکن یه جایی ام‌تو این دنیای گرد مزخرف.این جمله ها هم بخشی از دنیای بی سرو ته منه (الکی مثلا خیلی خفنم) .خببا همین دو خط اول راحت میتونم اینو حس کنم که حوصلتون سر رفته و میگید اینو کی اینجا راه داده (خودمم نمیدونم ) ؛ منم بیشتر از این وقت با ارزش تر از طلاتونو نمیگرم و میرم دنبال اصل مطلب .دوباره خبماجرای من از اونجایی شروع شد که چشام باز شد و دیدم عَعع این چیزی که لای پام آویزونه چقدر کاربرد داشته و من خبر نداشتم . فک کنم ۱۲ سالم بود که پام رفت وسط این دنیای کیری (چه بی ادب و بیشور شدم ؛ حالا کجاشو دیدی). از همون اولاش سعی داشتم کنترلش کنم ولی دیدم نه قضیه خیلی جدی تر از این حرفاست . این تیکه گوشت که صبا بیدار و شبا بیخوابه داره همه چیو تو خودش جا میده. از فکرای قبل خوابیدنم تا موضوع حرف زدن همسنا حتی تا جایی قدرت داشت که وسط درس خوندن فکرم نمیرفت رو پیچیدگی و تقارن و کنتراست زیبای رنگهایی که طرح گلای قالی اتاقم داشت ، همش شده بود یه عالمه موضوع کیری .مثل خیلی از نوجوونای دیگه حس میکردم این منم که بیش از درگیر این چیزا شدم. ولی با یه نگاه ساده دیدم “کیر” شده موضوع ذهنی شماره یک دوستای مدرسه. این موضوع کیری مثل یه بیماری مسری کیری ذهن همه رو در نوردیده بود. همه دنبال فیلم سوپر بودن تا بتونن غذای مناسبی برای کیرشون پیدا کنن . خیلی عجیب غریب بود. یه تیکه گوشت جادویی که وقتی میمالیدیش بزرگ میشد چجوری تونسته این همه فکرو درگیر خودش کنه.سال ها گذشت ،بالاخره منم یه جوری با همه این جریانا کنار اومدم ولی دیدم نه انگار هیچی سر جای خودش نیست. کیر برای منو خیلی از هم دوره هام شده بود یه مرجع بزرگ که تو جای جای زندگیمون ریشه کرده بود. حس میکردم دارم تو یه دنیایی زندگی میکنم که همه چیزش از جنس کیر بود .افتاده بودم وسط دنیای کیری ای که مردمی کیری با فکری کیری تر داشتن اونو اداره میکردن و کیر میزدن تو همه چیزش. طرز نگاه کیری ای که پیدا کرده بودم اب سردی بود رو تن کیریم .همه مردا چشم کیریشون دنبال دخترایی بود که با اینکه کیر نداشتن ولی هر چقدر خودشونو کیری تر میکردن چشمای کیری تری دنبالشون میفتاد. دخترا هم بعد یه خورده کندن کیر میزدن تو حال پسرا.همه چیز به درد نخور و کیری بود .هیج جا ارامش نداشتم . حتی تو تاکسی راننده کیری مدام حرفای سیاسی کیری میزد تا مثلا اون ترافیک کیری ای که توش گیر کرده بودیم براش قابل هضم تر باشه ولی نمیدونست داشت کیر میزد تو عصابمون.کار به جایی رسیده بود که حتی اگه رفیق صمیمیمو بعد یه قرنی میددیدم محکم بقلم میکرد و میگفت داداش کیری دلم تنگ شده برات و سفره دلشو که باز میکرد فقط همه حرفاشو یه جوری به کیر این تکه گوشت دوست داشتنی وصل میکرد. یادمه همین رفیق عاشق یه دختر کیری ( واقعا کیری بود ) شده بود هر بار حرفش میفتاد میگفت داداش کیری دوسش دارم. هر کی هم دوست دخترشو چپ نگاه میکرد میزد کیرش میکرد ؛ هر بارم که دعواشون میشد میگفت دیگه کیرمم نیست. بخش جالبش اونجا بود که منتطر بود یکی یه چیز خنده دار بگه و با خنده بگه کیرم دهنت تو چقدر باحالی پسر. در کل خیلی کیری طورو رو‌مخی بود.اروم اروم داشتم با این شرایط کیری که دور تا دورمو گرفته بود کنار میومدم که یهو دلار کیر زد تو زندگیم. قیمت کیریش یهو رفت بالا و کیر زد تو اقتصاد همه این مردم. بعد کلی جون کندن میخواستم یه پراید کیری بخرم الان با این اوضا کیرم ریگه دستم نمیدن.کلا کیرشو کرد تو عصابمون.از اون سیاست مدارای کیری هم هیچی نگم که کیرشونم نیستیم کلا.میدونم خیلی کیر کیر کردم ولی خب اون اولاش هیچی کیرمم نبود دنیا زد کیریم کرد.امیدوارم به بزرگی خودتون به کیرتون بگیریداون پرانتز ها هم کصنمک بازی های خودمه مثلاپ.ن : تقریبا از بچگی جدی نوشتنو دنبال کردم و به خاطر سبک اکثرا دارک نوشته هام و موضوع هایی که انتخاب میکنم هیچ وقت دنبال انتشار اونا نبودم ؛ واس دل خودمه همش. این متن هم اولین تجربه من تو این سایته و این سبک نوشتن هم اولین تجربست(حشو داشت). اینجا نوشتم چون هم مخاطب بالایی داره هم میتونم نقطه ضعف های خودمو پیدا کنم.این‌متن هم سعی کردم کوتاه باشه برای همین حالت پرش به خاننده دست میده.ممنون که وقت گذاشتید.اگه شد تو اینده داستانای خفن زیادی دارمنوشته: پینوکیو
3
